Het was een donkere en regenachtige avond in December. Buiten klapperde de vlaggenmast in de wind.

‘Laten we gewoon gezellig doen,’ zei Stephanie. Dat was haar idee van hemel op aarde. Ik snakte naar wat frisse lucht. De hele dag tussen die gadgetfreaks was me teveel.

Ze keek vriendelijk. Dat doen vrouwen. Ze vroeg me: ‘Schrijf eens iets moois.’ Ik dacht, ieder mens is anders. Omarm ze. Hou van je vijand. En ik schreef: ‘Water klatert in mijn glas. Mij krijg je niet kapot.’

Stephanie schamperde: ‘Wazige shit. Wie ben jij eigenlijk?’ Ik zei: ‘Waar komt inspiratie vandaan? Niet van een schermpje.’ Ik dacht bij mezelf: ‘Hoe diep moet het gaan? Wat is het eindpunt? De ziel, de liefde. De kikker in de pan. Hoeveel ellende is nodig?’

Ik zei het. ‘Time to say goodbye. You are the one I love. But I cannot stay forever, Stephanie. I need fresh air.’ Haar antwoord was kort: ‘Een man emigreert naar Suriname. Komt na een week weer terug.’ Dat was misschien precies waarom ze me wou straffen. Vluchten heeft geen zin. Ik heb haar na die avond nooit meer gezien.