Mijn ogen gingen open en ik zag
bomen bladeren door het dakraam
Dit keer werd ik wakker
zonder die prachtige muziek van ons.

Ik keek opzij en zag je ogen
gevuld met tranen
Je moest het doen zei je
Je vond het helemaal niet leuk.

Ik voelde me oneindig minder mooi.
Ik werd nu boos, dat moest
Ik wilde ons niet kwijt
Wat moest ik zonder ons?

Naar huis in de trein was het weer koud zoals voorheen
Was ik weer overgeleverd aan vreemden.
Beter misschien dan mij
Maar jij, oh jij bleef hangen in mijn gedachten.

“Er komt wel weer een ander” zeiden ze,
maar zo makkelijk ging dat niet.
Je kaartjes, brieven, schrijfsels
Ik keek ze nog eens door, nu in een ander licht

Was jij te mooi voor mij? Was ik mezelf of niet?
De begrafenis van ons. Het is voorbij.
Verbrand, begraven in de tijd.
Ik dank je wel, en heb geen spijt.

Ik stel me voor
hoe jij daar zit
Je lange haren langs je hoofd omlaag
Teneergeslagen

Een traan rolt op je wang
Je kijkt me aan – zó lief
Ik smelt
en kan wel janken.

What is a day
without your smile
without your face
What is an hour
without your voice
What is each moment
when you’re not there
when you’re not there
Without your love

Just the morning air I breathe
with the people passing by
Thinking of the chance that passed
when we said our last goodbye
Thinking what I should have said
Wond’ring what we could have had
as I saw you passing by
as I saw you passing by